کـوچــه ی تنهـــــایـی

و رسیـــد فرصت دیدار...

چقدر دلخوشم به داشتنت خــدا !

که با همه بی سر و پایی ام، باز هم در میکده رمضانت راهم داده ای...

تو همان اله بی همتایِ منی؛

که هزاران بار پناهم داده‌‌‌ای و... من رمیده ام.

تو همان معشـــوق بی نظیر منی،

که باز به انتظار خلوتی با من، ضیافتی یک ماهه، برپا کرده ای.

آمده ام...؛

و همه دار و ندارم؛ دل بیـــچاره و شکسته ایست، که یازده ماه، با دستان خودم، به دارِ گناه آویختَمـَش .

آغوش بگشا...

تا یکسال دوری ات را یکجا زار بزنم.

آغوش بگشــا تا همین ثانیه‌های نخست را، با طعم آغوش تو، آرام بگیرم.

بگذار ساده بگویم؛

من طعم بوسه‌های تو را خوب می‌شناسم...

و بدنبالش تمامِ سال را به انتظار سحرهای مهمانی ات، لحظه شماری کرده ام

و مــــن؛

دوباره خوشبختی را در آغـ💞ـوش تو، تجربه خواهم کرد...!